Αγώνας
ο στόχος σου, αγωνία το συναίσθημα,
ακλόνητη η πίστη και το Αιγαίο ατέλειωτη
προσευχή.
Μας
δίδαξες πως η ψυχή, αν δεν έχει κάτι το
ανέφικτο να διεκδικήσει, μεταναστεύει,
ότι η ουσία της προσπάθειας είτε το
θέλουμε είτε όχι ταιριάζει πιότερο με
τον πόνο παρά με τη χαρά. Η χαρά έρχεται
και φεύγει σαν την κλέφτρα, αυτός είναι
ο μεγάλος ρόλος της, μα είναι ο πόνος
και ο αγώνας, όπως εσύ μας είπες, που
εγείρουν πάθη και σωριάζουν κάστρα, που
σφραγίζουν Αίολους σε ασκούς και κάνουν
το ελάχιστο μέγιστο.
Η
παρουσία σου αγαπητέ Νίκο, είναι για
τους μαθητές και όλους εμάς ένας απόπλους
για ταξίδια δύναμης και επιμονής αλλά
και ένας περίπλους της σημασίας της
ταπεινότητας και του αυτοσεβασμού.
Η
παρουσία σου δεν είναι απλώς τιμητική
αλλά δρόμος, ιδέα, ιδανικό, αξία, πίστη,
ελπίδα, προοπτική, αισιοδοξία που σαν
νωπογραφία θέλουμε να αποτυπωθεί στις
ψυχές μας και στις ψυχές των μαθητών
και να τις εμπλουτίσει.
Αυτό
που πιστεύω ότι λείπει από την εποχή
μας είναι το καθαρό παράδειγμα για να
μας καθοδηγεί.
Kι
έρχεσαι εσύ, παράδειγμα λαμπρό να μας
πεις
πότε ξεκινάς,
πότε φτάνεις, πότε υπάρχεις, πότε ζεις!
Εμείς,
οι μαθητές με τη βοήθεια τη δική σου, θα
στεκόμαστε αγέρωχοι σε όποιον μας
καταργεί τους ορίζοντες, θα παραμερίζουμε
τη σκιά για να λουζόμαστε από το ανέσπερο
φως, θα αναγνωρίζουμε πάντα τη γλώσσα
που μιλάμε, το χώμα που φυτρώσαμε και
θα κρατάμε κομποσκοίνι προσευχής για
σένα και για το μέλλον μας.
Σε
ευχαριστούμε Νίκο Κακλαμανάκη.
