Η
αναφορά του συγγραφέα στη μητέρα του
και ο λυρικός τρόπος που μας μιλά γι'
αυτήν, δημιούργησε στα παιδιά και σ'
εμένα την επιθυμία να μιλήσουμε κι εμείς
για τη δική μας. Σαν φωτογραφικός φακός
αρχικά, κάναμε ζουμ μέσα μας και σε ό,τι
καθορίζει τα δικά μας, προσωπικά
συναισθήματα για τη μητέρα μας, τα
φωτογραφίσαμε με συγκίνηση, αγάπη,
θαυμασμό, χρέος, τρυφερότητα και στη συνέχεια ανοίγοντας το κάδρο της
φωτογραφίας μιλήσαμε για την έννοια
“μητέρα” και συμπεριλάβαμε όλες τις
μητέρες του κόσμου που γεννούν,
νανουρίζουν, αναθρέφουν αλλά και πονούν,
γερνούν, μένουν μόνες. Έτσι, δημιουργήσαμε
7 μικρές ιστορίες για τη μητέρα γιατί
κάθε μητέρα, εδώ και παντού, είναι η λαβή
της ομπρέλας του παιδιού της όταν βρέχει,
το φρένο του αυτοκινήτου πάνω στη στροφή,
το ρολόι του σταματά να μην αργήσει, το
φως του δρόμου στις γωνιές του ύπνου
του...